من خدایی دارم, که در این نزدیکیست 

نه در آن بالاها 

مهربان, خوب قشنگ

چهره اش نورانیست 

گاهگاهی سخن میگوید, با دل کوچک من, ساده تر از سخن ساده من 

او مرا میفهمد 

او مرا میخواند 

مدت زيادي از تولد برادر ساكي كوچولو نگذشته بود . ساكي مدام اصرار مي كرد به پدر و مادرش كه با نوزاد جديد تنهايش بگذارند

پدر و مادر مي ترسيدند ساكي هم مثل بيشتر بچه هاي چهار پنج ساله به برادرش حسودي كند و بخواهد به او آسيبي برساند . . . .